Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Ψάρεμα στον Μέγδοβα και τον Μπεσιώτη

Του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο
πέντε φορές ειν' αδειανό
και μια φορά γεμάτο .
Μετά από αυτή την εμπεριστατωμένη εισαγωγή νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο στα αποτελέσματα που είχε η πρώτη μου ενασχόληση με το ψάρεμα σε ποτάμι . Τονίζω τη λέξη ποτάμι , διότι στη θάλασσα οι επιδόσεις μου είναι γνωστές ;;;;
Αν και ο Τάκης - πανευρυτανικά καταξιωμένος ψαράς - έκανε φιλότιμες προσπάθειες , αποδείχτηκα ανεπίδεκτος μαθήσεως και προσβάλλων  τις τεχνικές και τακτικές του ''ψαρεύειν με τηλεσκοπικόν κάλαμον εις ποταμόν '' .
Πάντως ο πρωταρχικός σκοπός της εξόρμησης επετεύχθη .
Μια εκδρομή στο έσχατο σημείο της Ευρυτανίας , στο σημερινό φυσικό σύνορο με την Καρδίτσα , τον ποταμό Μπεσιώτη , ήταν υπέροχη . Ο καιρός μουντός αλλά ζεστός , τα χωριά έρημα από κόσμο , όμως στολίδια πραγματικά μέσα σε μια οργιωδώς  καταπράσινη φύση και τα ποτάμια γεμάτα με καθαρά νερά .



















Μια πρόχειρη κατασκευή για να διευκολύνει τη διέλευση των κατοίκων το χειμώνα , δεν αποδείχθηκε  ικανή να αντισταθεί στην ορμή των νερών του ποταμού . Το σημείο αυτό βρίσκεται δίπλα από την συμβολή του Μπεσιώτη με τον Μέγδοβα .






















Το τοπίο στον Μπεσιώτη είναι σμιλευμένο από το νερό και τον χρόνο . Ένας όχι και τόσο γνωστός ποταμός της Ευρυτανίας , που έχει πάρει το όνομά του από την Μπέσια , χωριό που ήκμασε  παλιότερα και σήμερα μόνο ερείπια σπιτιών και γεφυριών προδίδουν την ύπαρξή του .






















Το τοπίο στην περιοχή είναι εκπληκτικό , με τα πλατάνια και τις ιτιές να κυριαρχούν στις ρεματιές και τα έλατα , τις δρυς και τις αγριοφουντουκιές στις πλαγιές των βουνών . Στο βάθος οι Νιάλες στεφανώνουν τον ορίζοντα , ενώ τα ποτάμια δίνουν ζωή με την αδιάκοπη κίνησή των νερών τους .
Τέλος ο άνθρωπος σχεδόν απουσιάζει και μόνο λίγα σπίτια και κάποιοι χωματόδρομοι προδίδουν την παρουσία του . Ο ψαράς - εν προκειμένω εδώ ο Τάκης - στην προσπάθειά του να πιάσει τις ακριβοθώρητες πέστροφες , πρέπει να διανύσει αρκετά μεγάλες αποστάσεις , μέσα σε τοπία όπως το παραπάνω .




















Το τρόπαιο !
Η πέστροφα , το νοστιμότερο ψάρι των γλυκών νερών της Ελλάδας .
Για να πιαστεί χρησιμοποιούνται αρκετές τεχνικές , τις περισσότερες φορές παράνομες και καταστροφικές για το περιβάλλον . Η απληστία στην υπηρεσία της βουλιμίας .
Εμείς πάντως ως γνωστοί ιδεολόγοι αρκεστήκαμε στη πετονιά , την πεταλούδα και το καλάμι .




















Ο σοφός λαός το λέει καθαρά : ''Αν δεν βρέξεις  κώλο δεν τρως ψάρι '' .
Δεν ξέρω αν σε άλλες περιπτώσεις ισχύσει το ρητό , εμείς πάντως δεν βραχήκαμε ...




















... φάγαμε όμως ! Οι ντομάτες , το κασέρι και το ψωμί , ήταν ότι έπρεπε για μετά την πορεία και την κούραση του ψαρέματος .
Η εκδρομή λοιπόν αυτή έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο . Ελπίζω να επαναληφθεί λίαν συντόμως .




















Εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία ξαναφωτογράφισα  το πεσμένο γεφύρι του Μπεσιώτη , παρατηρώντας όμως ότι πιθανόν το γεφύρι αυτό να ήταν δύτοξο . Το πλάτος του ποταμού στο σημείο αυτό είναι μεγάλο και στο μέσον του υπάρχει ένα τμήμα από τοιχοποιία που πιθανόν να είναι από το κεντρικό ''πόδι'' του γεφυριού . Αυτή όμως η εκδοχή κατά τη γνώμη μου μάλλον είναι απίθανη , δεδομένου ότι η κοίτη των ποταμών αλλάζει μετά από κατεβασιές και το εύρος της μπορεί να μεγαλώσει . Το κομμάτι του τοίχου δε που υπάρχει στο μέσον του ποταμού , ενδεχομένως να είναι τμήμα του τόξου του , που έμεινε εκεί μετά την ανατίναξη του γεφυριού . ( περισσότερες πληροφορίες στο : www.gefyria.blogspot.com )

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ωραίος ο μπακαλιάρος, κύριε τάκη μου!