Παρασκευή στο Καρπενήσι

Τι καλό θα μπορούσε να σου συμβεί μια Παρασκευή βράδυ, στα τέλη του Φλεβάρη, στο Καρπενήσι στην καρδιά της κρίσης;
Μάλλον εύκολη η απάντηση. ΤΙΠΟΤΑ !
Βγαίνεις βόλτα στη πόλη και πιάνεται η ψυχή σου. Κρύο, θλίψη, ανέχεια.
Τα χέρια βαθιά στις τσέπες, σηκωμένοι γιακάδες, μα προπαντός τα κεφάλια σκυφτά.
Στην αγορά λίγοι οι απελπισμένοι μαγαζάτορες κι ακόμα πιο λίγοι οι πελάτες. Παγωνιά !
Οι επισκέπτες λίγοι. Η πόλη σου δίνει τη γεύση της παρακμής, της ξεπεσμένης αριστοκράτισσας - τρομάρα της.
Καιρό τώρα ήθελα να τα γράψω, να φύγουν από μέσα μου. Το γκρίζο είναι πολύ βαρύ.
Σίγουρα το ίδιο σκηνικό θα είναι στημένο παντού. Κουράγιο !

Χρήστος Μποκόρος : Μια κούπα με αναμμένο καρβουνάκι και σπίρτα, 1988

 Ψάχνοντας στα βιβλία μου το απόγευμα, έπεσα πάνω σε ένα ζωγραφικό έργο του Χρήστου. '' Μια κούπα με αναμμένο καρβουνάκι και σπίρτα'', ο τίτλος. Δεν έδωσα και πολύ σημασία, άλλωστε αρκετές φορές έχω ξεφυλλίσει το άλμπουμ. Εξ άλλου είναι ώρα να ετοιμαστώ για την εκδήλωση του λυκείου.
Θέατρο παρακαλώ !
Το παραμύθι χωρίς όνομα.
Και μόνο ο τίτλος είναι ισχυρός κράχτης για να πάω.
Το συνεδριακό κέντρο ασφυκτικά γεμάτο. Καλή η προσπάθεια των παιδιών με αποκορύφωμα την παρέλαση υπό τους ήχους του Μάνου. '' Έκτωρ και Ανδρομάχη ''και ...΄΄όποιος τον γυρισμό του όρκο δεν κάνει στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει...΄΄
Αλλά η βραδιά έχει και συνέχεια.
Λουδοβίκος των Ανωγείων !
Από τον αξεπέραστο δάσκαλο, στον λυρικό μαθητή.
Η βραδιά σκέτη μυσταγωγία. Το κλήμα πότε κατανυκτικό και πότε πρόσχαρο. Όπως το κατεύθυνε ο καλλιτέχνης. Όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί εκεί.
- Τέλεια !
Φεύγοντας για το σπίτι μια τελευταία ματιά στη πόλη. Δεν κυκλοφορεί ψυχή. Η θλίψη προσπαθεί να ξανάρθει μέσα μου.
Όμως ....
Κάτι ο ποιητικός λόγος του Καμπανέλλη και του Λουδοβίκου, κάτι η μουσική, κάτι η επαφή με τους ανθρώπους, δεν αφήνουν τη στάχτη να πνίξει τη σπίθα που προσπαθεί ν' ανασάνει.
Τότε θυμήθηκα το καρβουνάκι του Μποκόρου, με τις στάχτες και τα σβησμένα σπίρτα.
Πρέπει να μισοκλείσεις τα μάτια για να δεις τη φευγαλέα κόκκινη πινελιά που δίνει ζωή στο μουντό γκρι σκηνικό.
Τη ζωή που ενυπάρχει, έστω και σε λανθάνουσα μορφή.
Μια πνοή του αέρα και η κόκκινη πινελιά μπορεί να γίνει τρομακτική πυρκαγιά.
Μια ζωογόνος καταστροφή !
Μέσα απ΄ τ΄ αποκαΐδια στο τέλος θα ξεπηδήσει η ζωή.
Ρωμαλέα με τεράστια δύναμη, τροφοδοτούμενη από τα συστατικά της στάχτης.

- Αρκεί που .... υπάρχει το καρβουνάκι !


Υ.Γ. Αχ ρε Γιώργη τι έβγαλες από μέσα μου με τις ιστορίες σου...