Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Προσπαθώντας να χαράξουμε ένα μονοπάτι.

Στο Αντίρριο ο τοπικός φυσιολατρικός όμιλος, στη προσπάθειά του να δημιουργήσει δίκτυο μονοπατιών στη περιοχή του, αποφάσισε να αρχίσει με τη διάνοιξη ενός μονοπατιού από την Μακύνεια  προς τον καταρράκτη στη θέση Κρέμαση με προοπτική στη συνέχεια αυτό να φτάσει στα Λουτρά και στον Αγραπιδόκαμπο.
Στη Βάση του καταρράκτη
Η περιοχή είναι αρκετά δύσβατη και διαρρέεται από ένα χείμαρρο ο οποίος ξεκινάει από το οροπέδιο του Αγραπιδόκαμπου και στην Κρέμαση σχηματίζεται ένας εντυπωσιακός καταρράκτης. Τα πρανή των πλαγιών που περιβάλλουν το χείμαρρο είναι τελείως σαθρά και αρκετά απότομα.
Ο καταρράκτης όπως φαίνεται από μακριά
Οι προσπάθειες του Φ.Ο.Α. άρχισαν με την κατόπτευση του χώρου και στη συνέχεια με την μεταφορά υλικών και την κατασκευή ενός ξυλογέφυρου. Τα προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται όταν διαπιστώθηκε ότι στις σάρες είναι ουσιαστικά αδύνατον να στερεωθούν σκαλιά, που να αντέχουν στο χρόνο και να μην χρειάζονται συνεχή επισκευή.


Η κρέμαση
Η κοίτη του χειμάρρου είναι γεμάτη με βράχια που έχουν αποκολληθεί από τις αντικριστές πλαγιές. Είναι κατά τη γνώμη μου ένα ιδανικό πεδίο για την δημιουργία μιας via ferratα, ενός μονοπατιού δηλαδή που θα βασίζεται σε πακτωμένα στα βράχια σιδήρων, που άλλα θα χρησιμεύουν για πατήματα, άλλα για στηρίγματα κι άλλα για ασφάλεια. Ταυτόχρονα αποφεύγεται το πλήγωμα των ήδη ευαίσθητων πλαγιών και δημιουργείται μια πρωτότυπη κατάσταση που όμοιά της υπάρχει μόνο στη Μαύρη σπηλιά του Προυσού. Οι via ferrata είναι πολύ διαδεδομένες στην Αλπική Ευρώπη κι αποτελούν πόλο έλξης περιπατητών που αποζητούν κάτι το ιδιαίτερο.
Στη περίπτωση που προκριθεί αυτή η λύση, ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να δοθεί στην ασφάλεια.

Μια αρχική προσπάθεια να τοποθετηθούν σιδερένια πατήματα σε κάποια βράχια.






 Μερικές φωτογραφίες από via ferrata στις Άλπεις, κατεβασμένες από το Internet

Τοπίο παρόμοιο με του Αντιρρίου















Η διάσχιση μιας ορθοπλαγιάς μέσω μιας via ferrata είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι


















Τα πατήματα στα κάθετα τμήματα χρησιμεύουν και για το κράτημα με τα χέρια.

















Μια εντυπωσιακή ανάβαση με πλήρη ασφάλεια.

















Στο συρματόσχοινο αριστερά περνάει ο αναβάτης το καραμπίνερ του, που του παρέχει πλήρη ασφάλεια.


















Το ιδανικότερο πέρασμα πάνω απ το ποτάμι χωρίς να προκαλούμε καταστροφή στο περιβάλλον.



Για περισσότερες φωτογραφίες από via ferrata πάτησε εδώ 

2 σχόλια:

Ορειβάτης Σάββας είπε...

Αυτό το "απόλυτη ασφάλεια" δεν ισχύει, το αντίθετο μάλιστα. Οι κανονικές αναρριχητικές διαδρομές και δραστηριότητες είναι πιο ασφαλείς.
Δεν είστε ο μόνος που πιστεύει διαφορετικά, δεδομένου ότι έτσι έχει αφεθεί να νομίζει ο πολύς κόσμος.

Οι Via Ferrata είναι μια σχετικά "εμπορική" μόδα, με αποτέλεσμα να έχει παρασύρει τον απλό κόσμο που δεν είναι σχετικός να θεωρεί οτι είναι μια επιπλέον τουριστική ατραξιόν. Το πρόβλημα είναι οτι παρασύρονται και οι κατά τόπους παράγοντες που πρόκειται να πάρουν τις σχετικές αποφάσεις για την περιοχή τους. Σαφώς, πρόκειται για ένα επιπλέον στοιχείο ανάδειξης μιας όμορφης περιοχής αλλά πρέπει να προηγείται η γνώση άρα να παράγονται και σωστά σχεδιασμένες αποφάσεις.

Γιατί μια Via Ferrata είναι πιο επικίνδυνη και από μια τυπική αναρριχητική διαδρομή και την αντίστοιχη δραστηριότητα, επιγραμματικά:

- Είναι μια έτοιμη, μόνιμη, και σε υπαίθριο χώρο, διαδρομή άρα διαθέσιμη και στον τυχαίο επισκέπτη που δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα στα τεχνικά (και τους κινδύνους) και απλά θα επιχειρήση να ανέβει χωρίς ειδική επίβλεψη. Ταμπέλες με προειδοποιήσεις, ή και απαγορεύσεις, θα είναι απλά υποκριτικές "ασπιρίνες" στο πρόβλημα απέναντι σε ανυποψίαστο κόσμο, και για αυτό ανυπεράσπιστο.

- Ανάλογα την εποχή, δημιουργούνται μικσροσυνωστισμοί που έχουν αποτέλεσμα:
.1/ Ο κάθε νέος επισκέπτης παρασύρεται, βλέποντας το πλήθος των προηγούμενων, να νομίζει οτι είναι μια σχετικά κοινή κοινωνική δραστηριότητα. Αποτέλεσμα, "το παίρνει αψήφιστα".
.2/ Στα σκαλοπάτια ανεβαίνουν κοντά ο ένας στον άλλο σαν πλήθος σε πεζοδρόμιο, ενώ πρέπει να είναι ένας μόνο, ανάμεσα σε δύο διαδοχικά σημεία ασφάλισης του συρματόσχοινου ασφαλείας. Αν πέσει ένας (έστω και ασφαλισμένος) θα παρασύρει όσους είναι ανάμεσα στα ίδια σημεία ασφάλισης.

Ορειβάτης Σάββας είπε...

(συνέχεια από το προηγούμενο)

- Το προσωπικό σχοινί ασφάλειας (όσοι έχουν), τουλάχιστον όταν γίνεται ασφάλιση σε κατακόρυφο συρματόσχοινο, πρέπει να είναι το ειδικό "Via Ferrata Set" που περιλαμβάνει και αποσβεστήρα πτώσης, αλλιώς θα σταματήσει την πτώση με την ίδια δύναμη που πέφτει κάποιος στο τσιμέντο. Τόσο απλά.
Είναι δύναμη, μάλιστα, μεγαλύτερης ενέργειας από της πτώσης σε κανονική αναρρίχηση, λόγω της μεγαλύτερης απόστασης των σημείων ασφάλισης (στα οποία θα σταματήσει αυτός που πέφτει).

- Επιπλέον, οι τραυματισμοί στην πτώση (των ήδη ασφαλισμένων στο συρματόσχοινο ασφαλείας) είναι πιο σοβαροί από πτώση στην κλασσική αναρρίχηση γιατί εδώ στην πορεία της πτώσης παρεμβάλλονται και άλλα αντικείμενα, πχ σταθερές αγκυρώσεις και σκαλοπάτια.

- Στις διαδρομές Via Ferrata, λόγω της φύσης και της χρήσης τους, είναι σημαντικά πιο πιθανές οι πτώσεις βράχων και λίθων, από ότι στις κλασσικές αναρριχήσεις.

- Τα υλικά κατασκευής της Via Ferrata (όχι από τον... σιδερά της περιοχής) πρέπει να είναι πιστοποιημένα με προδιαγραφές και από ειδικά υλικά, τοποθετημένα από εξειδικευμένο προσωπικό, με ειδικά μέσα, και συντηρούμενα με υποχρεωτικά πρωτόκολα και κανόνες, και μάλιστα να είναι όλα αυτά γραπτά. Γιατί, ξανά, λόγω της φύσης της η διαδρομή είναι απρόσκοπτα διαθέσιμη στο γενικό κοινό. Επιπλέον πρόβλημα: ποιός τοπικός φορέας θα τηρεί αλλά και θα ελέγχει αυτά τα πρωτόκολλα και το προσωπικό;

- Είναι πολλά ακόμη, αλλά ένα τελευταίο. Ποιός, πως, με τι, σε πόση ώρα, και ποια διαδικασία, θα επεμβαίνει να βοηθήσει και να μεταφέρει ανθρώπους που ξαφνικά ένοιωσαν μια έντονη αδιαθεσία / πρόβλημα υγείας και καθηλώθηκαν πάνω στη διαδρομή; Θυμηθείτε, από τη φύση της είναι προσβάσιμη και ανοικτή στο γενικό κοινό.