Ένα ταξίδι παράλληλα στο ...θεό

Η πάλης του Αχελώου με τον Ηρακλή  (φράγμα της Μεσοχώρας)

 Επιτέλους οργανώσαμε και πραγματοποιήσαμε μια εκδρομή που χρόνια σχεδιάζαμε με τον φίλο Θανάση. Μια διάσχιση της ορεινής Ελλάδας παράλληλα στον ρου του Αχελώου.
Η ιδέα ήταν να ξεκινήσουμε από τη λίμνη των Κρεμαστών και να ακολουθούμε δρόμους δίπλα στο ποτάμι μέχρι να φτάσουμε στις πηγές του. Θα διανυκτερεύαμε σε σκηνές ή σε καταλύματα αν βρίσκαμε, στα χωριά που θα συναντούσαμε.

Περνώντας τη γέφυρα Τζούρτζιας στην Αγ.Παρασκευή Τρικάλων

Έτσι με τις μηχανές μας ξεκινήσαμε πρωί για να πρωτοσυναντήσουμε τον Αχελώο στην γέφυρα της Τατάρνας. Ακολουθήσαμε στον δρόμο για τη Χρίσοβα, τη Βαλαώρα και τα Τοπόλιανα, όπου και κάναμε μια πρώτη στάση. Στη συνέχεια πάνω από το γεφύρι της Τέμπλας ανεβήκαμε στα Βρουβιανά και σταματήσαμε για μεσημεριανό φαγητό στον Μεσόπυργο Άρτας. Από κει Μεγαλόχαρη, Αστροχώρι, Πλάτανος, Ελάτη, Καστανιά, Τετράκωμο και Αθαμάνιο. Βενζίνη για παν ενδεχόμενο στη συνέχεια και πλέον φτάνουμε στο τμήμα με τα έργα της εκτροπής.

Τοπίο στα Κρεμαστά κοντά στη Σιβίστα

Μέσα από συνεχή τούνελ και φαραωνικά τοιχία αντιστήριξης φτάσαμε στο φράγμα Μεσοχώρας και μετά στη Μεσοχώρα, όπου και διανυκτερεύσαμε.
Την επομένη γρήγορες ετοιμασίες και δρόμο για Αρματωλικό, Παλαιοχώρι, γέφυρα Αλεξίου, Γαρδίκη, Αγ.Παρασκευή, γέφυρα Τζούρτζιας, Τρία Ποτάμια.

Το γεφύρι του Αυλακιού

Εδώ ο Αχελώος διακλαδίζεται και έπρεπε να πάρουμε την απόφαση για το ποιόν δρόμο θα ακολουθούσαμε στον γυρισμό. Επιλέξαμε να επιστρέψουμε από Θεσσαλία και την Καλαμπάκα. Έτσι αφήσαμε τον Αχελώο να έρχεται από το Χαλίκι κι εμείς πήραμε το δρόμο για Κρανιά, Καστανιά, χάνι Μουργκάνι, Καστράκι. Κάτω από τα υπέροχα βράχια των Μετεώρων κάναμε την δεύτερη διανυκτέρευση. Η τρίτη ημέρα είναι η μέρα της επιστροφής. Τρίκαλα, Καρδίτσα, Κέδρος, Σμόκοβο, Ρεντίνα. Από το χάνι του Ταρζάν, ξανά στην Ευρυτανία.
-*-*-
Η διάσχιση της ορεινής Ελλάδας προκαλεί στον επισκέπτη ανάμεικτα συναισθήματα. Κατ' αρχάς διαπιστώνεις την ερήμωση του τόπου. Αυτό έχει σαν συνεπακόλουθο την εγκατάλειψη της γης, την ανύπαρκτη πλέον παραγωγή και την δάσωση γόνιμων εδαφών. Στο διάβα σου συναντάς ελάχιστους ανθρώπους, κυρίως υπερήλικες και μετανάστες. Σπάνια διασταυρώνεσαι με άλλο αυτοκίνητο και ακόμα πιο σπάνια βρίσκεις μια επιχείρηση εν λειτουργία.

Χάνι στη διασταύρωση για τη Μεσούντα

Από την άλλη σε κάποια τμήματα του δρόμου, βρίσκεσαι ξαφνικά σε κάποιες τεράστιες οδικές αρτηρίες ή συναντάς απότομα μπροστά σου κάποιες επιβλητικές γέφυρες και αυτόματα διερωτάσαι:
- Που να οδηγούν άραγε αυτοί οι δρόμοι;
- Ποιες πλουτοπαραγωγικές πηγές υπάρχουν στην περιοχή και χρειάζονται αυτά τα μεγάλα έργα υποδομής;
- Πόσο στοίχισαν αυτά τα έργα;
- Γίνετε κάποια απόσβεση από την λειτουργία τους ;
- Ποια η χρησιμότητα του δρόμου Βαλαώρας - Σιβίστας ή του δρόμου Βρουβιανών - γέφυρας Αυλακιού επί παραδείγματι;

Το φράγμα της Μεσοχώρας

- Πόσοι άνθρωποι και πόσα αυτοκίνητα διέρχονται καθημερινά πάνω από τη γέφυρα της Τατάρνας ή τη γέφυρα Αλεξίου;

Για να μην μακρηγορώ με ''αφελείς'' ερωτήσεις, νομίζω πως η απάντηση είναι απλή:

... προσεχώς λίμνη

- Δρόμοι και γεφύρια χρειάζονται, όμως σε διαστάσεις που δεν θα κατασπαταλώνται οι δυσεύρετοι και οι απαραίτητοι αλλού πόροι. Βέβαια τα έργα αυτά γίνανε τα χρόνια που ήμασταν ''πλούσιοι με δανεικά'' και σίγουρα η κατασκευή τους βοήθησε αυτούς τους ανεκδιήγητους κομματάρχες, δημάρχους, νομάρχες, βουλευτές κλπ που είχαμε τόσα χρόνια στο σβέρκο μας, να κάνουν το κομμάτι τους, να εκλέγονται και να τρώνε με δέκα μασέλες. Στο χέρι μας είναι πλέον να βάλουμε μυαλό και να τους στείλουμε στο διάολο, ή να συνεχίσουμε παθητικά να τους παρακαλάμε για μια θεσούλα ή ένα δρομάκι.

Τα Τρία Ποτάμια Τρικάλων

Άλλο σημείο πάνω στη διαδρομή που σου προκαλεί δέος, είναι το κομμάτι με τα έργα της εκτροπής του Αχελώου προς την Θεσσαλία. Εδώ τι να πρωτοσκεφτείς και τι να πεις. Από τη μια έχει γυρίσει ο τόπος ανάποδα από τα φουρνέλα και τις μπουλντόζες. Από την άλλη τόσο μεγάλες επεμβάσεις και παραμένουν αναξιοποίητες, περιμένοντας εδώ και δεκαετίες ένα πόρισμα. Δεν ξέρω πραγματικά τι να πιστέψω σαν σωστό. Το αν έχουν το δικαίωμα οι εργολάβοι να πληγώνουν με τέτοιο τρόπο το τοπίο και να αποφασίζουν ακόμα και για τις επόμενες γενιές το προς τα που θα ρέει το ποτάμι, ή αν έχουν το δικαίωμα κάποιοι να γράφουν ''κάτω το φράγμα', λες και τα έργα γίνονται με ξένα χρήματα κι όχι με τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού.

Μια μικρή βόλτα στα Μετέωρα

Αφήνοντας πίσω την περιοχή του Αχελώου και φτάνοντας στην Καλαμπάκα νιώθεις ξαφνικά ένα ακόμα συναίσθημα. Αντιλαμβάνεσαι ότι στην Ελλάδα του σήμερα, τα πάντα σχεδόν είναι συνυφασμένα με τους κύριους οδικούς άξονες. Γύρω τους υπάρχει ανάπτυξη, εκεί υπάρχει ζωή, εκεί μένει κόσμος. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα τα πάντα λειτουργούν διαφορετικά. Λες και πρόκειται για μια άλλη χώρα. Και εδώ είναι το αξιοπερίεργο. Όπως έγραψα παραπάνω, σε κάποια σημεία υποδομή υπάρχει. Άνθρωποι δεν υπάρχουν που να δουλέψουν

Το χάνι Ζαχαράκι - ο θρυλικός Ταρζάν

για προκόψει ο τόπος.
Δεν είναι μακριά ο καιρός που θα καταλάβουμε το λάθος της πολιτικής αυτής...

-*-*-

Ο δρόμος της επιστροφής

Στη διαδρομή αυτή δίπλα στον Αχελώο το μάτι έχει να δει πολλά. Το τοπίο επιφυλάσσει συχνότατες εναλλαγές, γεγονός που δεν σε αφήνει να πλήξεις. Το ποτάμι το ίδιο κυλάει μέσα σε όμορφα τοπία, που μεταμορφώνονται πότε σε άγρια, με βράχια και κλεισούρες, πότε σε ήρεμα, με πλατανιάδες και χωράφια. Ο Αχελώος, ο αρχαίος θεός της ευημερίας, ξεκινάει από το Χαλίκι σαν μια κουταλιά νερό και φτάνει στα Κρεμαστά κραταιός, γεμίζοντας με τα καταγάλανα νερά του τεράστιες εκτάσεις. Στο διάβα του ποτίζει χωράφια, ξεδιψάει ανθρώπους και ζώα, κινεί εργοστάσια και μύλους, ψυχαγωγεί επισκέπτες και ομορφαίνει τοπία. Όταν αγριεύει τα νερά του γίνονται ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Τα δέντρα ξεριζώνονται, τα βράχια κυλάνε, τα γεφύρια τρίζουν. Το τρομακτικό του βουητό σε προσγειώνει στην ελαχιστότητά σου. Ο θεός ψάχνει τη Δηϊάνειρα.

Η επιστροφή, όπως πάντα λίγο μελαγχολική και η επαναφορά στην καθημερινότητα αναγκαία, μέχρι την επόμενη εξόρμηση....