Γλυκό μανιτάρι

Καμιά φορά πάνω στη ζάλη της δημιουργίας, ξεχνάς την ενημέρωση του Blog. Έτσι έπαθα με την περίπτωση του γλυκού που παρασκευάσαμε πέρσι.

Η χρονιά για τους Clavariadelphus truncatus, τα γνωστά και σαν ροπαλάκια του δάσους, πέρσι ήταν καλή. Μάζεψα αρκετά και αποφάσισα να τα φτιάξω γλυκό, διότι αν τα φας ψητά είναι σαν να τρως μαρμελάδα στα κάρβουνα!

Μετά το πλύσιμο, τεμάχισα τα μεγαλύτερα, και τα έβαλα στην κατσαρόλα με λίγο νερό να βράσουν για λίγο. Τα ξάφριζα και μετά έχυσα το νερό που έμεινε για να φύγει η έντονη μυρωδιά και γεύση του μανιταριού.
Ξέρω ότι πολλοί θα μου πουν ότι έτσι έχασε το άρωμα και τις ουσίες του το μανιτάρι, όμως αυτό ήταν για μένα το ζητούμενο.
Δεν ήθελα να είναι έντονη η γεύση του μανιταριού στο τελικό αποτέλεσμα.

Στη συνέχεια ξανάβαλα νερό στην κατσαρόλα και διέλυσα ζάχαρη ίση με το βάρος των μανιταριών. Έβρασα το σιρόπι αυτό για λίγη ώρα και μόλις άρχισε να ροδίζει έριξα μέσα τα μανιτάρια.

Τα άφησα να βράσουν μέχρις ότου αρχίσει το σιρόπι να δένει, δηλαδή να γίνεται πιο σφιχτό.

Έριξα μέσα λίγο γαρύφαλλο για περισσότερο άρωμα και έσβησα τη φωτιά, αφήνοντας το να σιγοβράζει ακόμα.

Εν το μεταξύ είχα αποστειρώσει το βάζο στην κουζίνα στους 150ο C για είκοσι λεπτά.
Έριξα το βραστό γλυκό μέσα στο  καυτό βάζο, το σκέπασα και το γύρισα ανάποδα πάνω σε μια πετσέτα και το άφησα έτσι μέχρι να κρυώσει τελείως.

Το αποτέλεσμα με εξέπληξε ευχάριστα. Η μυρωδιά του μανιταριού δεν ήταν έντονη και καλυπτόταν αρκετά από το γαρύφαλλο. Η γεύση ήταν καλή και το μανιτάρι ήταν σφιχτό ενώ κοβόταν εύκολα με το κουταλάκι. Τα κομμάτια ήταν στο ιδανικό μέγεθος και το σιρόπι δεν σε λίγωνε.


Φυσικά και το τίμησα δεόντως, αν και για πρώτη φορά είχα φτιάξει λίγο. Πάντως έχει μείνει λίγο ακόμα για όποιον έρθει ...