Ένας δρόμος

  Μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ το χωριό Πλάτανος της Ναυπακτίας, συμμετέχοντας σε μια χειμερινή πεζοπορική εξόρμηση με τον Φ.Ο.Αντιρρίου.
Η άψογη διοργάνωση και το ωραίο κατάλυμα όπου μείναμε, μαζί με την ευχάριστη παρέα, μας πρόσφερε ένα αναζωογονητικό σαββατοκύριακο. Το σημείο όμως που θέλω να σταθώ είναι το ίδιο το χωριό.
Εκ πρώτης όψεως ο διερχόμενος επισκέπτης όταν μπαίνει στο χωριό, περνάει από ένα δρόμο με κλειστά σπίτια που παίρνουν ζωή τις λίγες καλοκαιρινές ημέρες των διακοπών, και από κάποια αδιάφορα μαγαζάκια. Έτσι κι εγώ τις λίγες φορές που πέρασα από κει, αυτή την επιδερμική εντύπωση είχα σχηματίσει. Αν όμως σταματήσεις και κατέβεις από τον δρόμο που οδηγεί στη Ναύπακτο στον κεντρικό δρόμο του χωριού, είναι σίγουρο ότι θα εκπλαγείς.

  - Είναι σαν να μπαίνεις απότομα μέσα σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Ένας δρόμος ξεχασμένος από το χρόνο, ένας δρόμος όπως τον άφησαν οι κάτοικοι του χωριού αρκετές δεκαετίες πριν, όταν ξενιτεύτηκαν ψάχνοντας τον επιούσιο. Ένας δρόμος χωρίς κανένα ψεγάδι από το σήμερα. Τα μαγαζιά κι από τις δύο μεριές του δρόμου, τα περισσότερα κλειστά, σου δίνουν την εντύπωση πως ακόμα μυρίζουν μπακαλιάρο και ρέγκα, σαπούνι και μπαχαρικά. Στα καφενεία είναι λες και βλέπεις ακόμα τους περαστικούς να πίνουν ένα ποτήρι κρασί και τους συνταξιούχους να παίζουν κολτσίνα μέσα σε ένα ντουμάνι καπνού. Πιο κει στην πλατεία το συμβολαιογραφείο με τα θαμπά του παράθυρα να κρύβουν τον αόρατο υπάλληλο που χτύπαγε με ρυθμό τη γραφομηχανή του και παραδίπλα το μονοπώλιο με το αλάτι και το φωτιστικό πετρέλαιο. Στο βάθος η εκκλησία και το πλατάνι και γύρω τους ένα σωρό μαγαζιά και παραμάγαζα. Όλα όπως τότε, χωρίς φανταχτερές επιγραφές, χωρίς αυτοκίνητα, όμως και χωρίς κόσμο.
Τα λιγοστά ανοικτά καταστήματα με τον ιδιοκτήτη να έχει πάρει τη σόμπα αγκαλιά και τους ελάχιστους πελάτες, ήταν τα μόνα που έδιναν ένα ζωντανό τόνο στο δρόμο. Κάποια παλιά καταστήματα γίνανε μουσεία και κάποια άλλα ανοίγουν μόνο το καλοκαίρι. Οι θαμπές λάμπες του δρόμου συμπληρώνουν το εντυπωσιακό σκηνικό κι αφήνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος να κρύβονται στις σκιές και τα σκαλιά των σπιτιών, παίζοντας αντάμα με το αδέσποτο σκυλί που περιμένει απ τον ταβερνιάρη κανένα ξεροκόκαλο.

   Μπορεί να ήτανε η ώρα, μπορεί κι η εποχή, μπορεί και η φαντασία μου που μ' έκαναν να δω το δρόμο μ' αυτό το μάτι. Σίγουρα κάποια αφίσα θα ήταν κολλημένη στο τοίχο και κάποιο τελάρο με μπύρες θα είχε αφεθεί στο πεζοδρόμιο. Όμως μαγεμένος από την εικόνα διαβεβαιώ πως δεν τα είδα. Δεν είδα κανένα αυτοκίνητο, κανένα σκουπίδι, τίποτα που να μην δένει με τα πέτρινα αγκωνάρια και τα σφυρήλατα κάγκελα. Τίποτα που να σου αποσπά το μάτι από τα δίπατα μαγαζιά με τα κατεβασμένα ρολά και το χιλιοπατημένο καλντερίμι.

   Δυστυχώς κάποιο έκτακτο οικογενειακό πρόβλημα, με ανάγκασε να φύγω εσπευσμένα απ το χωριό και δεν μπόρεσα να κατέβω στο δρόμο αυτό, την επομένη της πρώτης μου επίσκεψης. Έτσι δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες κι αναγκάστηκα να κατεβάσω από το διαδίκτυο τις φωτογραφίες που παραθέτω.

* Περιγραφή της εκδρομής στο:  http://aristotelis-foa.blogspot.com/2011/11/blog-post_28.html