Στο Άγιον Όρος

    Η τέταρτη επίσκεψή μου στο Άγιον Όρος συνοδεύτηκε από την απρόσμενη συνάντηση με ένα υπέροχο άνθρωπο. Τον πατέρα Δαμασκηνό στη Νέα Σκήτη. Φιλόξενος, ευχάριστος, ειλικρινής, αληθινή τύχη να τον έχεις δίπλα σου και να συζητάς μαζί του.  Χωρίς ταμπού και περιττές θρησκόληπτες προκαταλήψεις σε μαγεύει με την απλότητα και τη πανταχού παρούσα προσωπικότητά του. Εκεί όμως που πραγματικά σε μαγεύει είναι όταν ανεβαίνει στο δεξιό ψαλτήρι του ναού των Αγ. Αναργύρων και εν μέσω των μαθητών του αρχίζει να ψάλει. Άκουγα αυτή τη φωνή και προσπαθούσα να  μην αναπνέω ώστε να μην χάσω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια από αυτή την εκπληκτική εναλλαγή των ήχων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι θεωρείται εκ των κορυφαίων υμνωδών του Όρους.

    Η επίσκεψη αυτή μαζί με άλλους τρεις φίλους μας επιφύλαξε ακόμα μια ευχάριστη εμπειρία. Την περιπλάνησή μας στο μονοπάτι που συνδέει τη Νέα Σκήτη και το μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας. Είμαι σίγουρος ότι τέτοιο μονοπάτι δεν έχω ξαναπερπατήσει. Αν και η συνολική διαδρομή διήρκεσε 6 με 7 ώρες, αν και ανεβήκαμε και κατεβήκαμε μεγάλες υψομετρικές διαφορές, η εναλλαγή των εικόνων, τα διαφορετικά τοπία, το μυστηριακό κλήμα, η καθαρότητα της φύσης με άφησαν άλαλο και εκστασιασμένο.

    Στον αντίποδα όλων αυτών συναντάς εκεί και εικόνες διαφορετικές. Ανθρώπους φανατικούς και θρησκόληπτους, ανθρώπους που να προσπαθούν να σε πείσουν ότι η άποψή τους είναι και η μοναδική ορθή, ανθρώπους που και μόνο με τη παρουσία τους σε απωθούν και σε διώχνουν από αυτό που με τόση ζέση προσπαθούν να πετύχουν.  Έτσι το αποτέλεσμα είναι στη καλύτερη περίπτωση να μειδιάς.

Βλέπεις επίσης στο Άγιον Όρος και εικόνες έντονης ανθρώπινης παρέμβασης και αλλοίωσης του φυσικού περιβάλλοντος ή μαθαίνεις ιστορίες για έκνομες πράξεις που δεν αρμόζουν στην ιερότητα του χώρου και έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη απληστία. Ευτυχώς όμως όλα αυτά τα αρνητικά φαινόμενα είναι λίγα και ίσως ανάξια σχολιασμού.

Επόμενος στόχος η ανάβαση στον Άθωνα.