Δάσος

    Τόσα χρόνια που γυρνάω μες τα δάση δεν είχα σκεφτεί να βάλω κάποιες φωτογραφίες απ τα τοπία που συναντώ. Έτσι η ιδέα μιας φίλης έβγαλε αυτές τις φωτογραφίες απ την αφάνεια.

   Ψάχνοντας τους φωτογραφικούς μου φακέλους διαπίστωσα πως τελικά είχα λίγες αποτυπώσεις δασικών τοπίων, αν και αρχικά πίστευα το αντίθετο. Ο λόγος προφανής. Η απόσπαση της προσοχής απ το αντικείμενο για το οποίο τα επισκέπτομαι. Η ορειβασία, η πεζοπορία, η συλλογή μανιταριών και το περπάτημα με φίλους, έχει σαν αποτέλεσμα να έχω άπειρες φωτογραφίες βουνών, μανιταριών και φίλων και ελάχιστες από δασικά τοπία.

   Οι περισσότερες απ αυτές έχουν βγει για να θυμάμαι το τοπίο της κάθε περιοχής που επισκέπτομαι, γεγονός που παίζει μεγάλο ρόλο στην αναγνώριση των μανιταριών. Τα είδη των δέντρων, τα ξέφωτα κλπ είναι σημαντικά στην απασχόληση αυτή.

   Πέρα όμως από το χρηστικό κομμάτι, υπάρχει και το αισθητικό. Έτσι οι συνδυασμού των χρωμάτων, τα μουντά και μυστηριακά ομιχλώδη τοπία, οι σκοτεινές και απειλητικές δασικές γωνιές, οι διαμαντένιες σταγόνες στα κλαδιά, τα απάτητα χιονισμένα μονοπάτια ή τα λουλουδιασμένα ξέφωτα σε προκαλούν να τα απαθανατίσεις, για να αναπολείς στη συνέχεια την χαρά και έξαψη που σου πρόσφεραν.

   Η φθινοπωρινή όψη της καστανιάς με μια χρωματική παλέτα που αρχίζει απ το βαθύ πράσινο και καταλήγει στο βαθύ καφέ, στο φόντο του αγέρωχου έλατου και με τις καφέ-κόκκινες φτέρες στα πόδια της, είναι το τοπίο που με συναρπάζει. Οι κρύες μέρες με την ομίχλη μετά τη βροχή σ αυτό το τοπίο είναι για μένα μαγικές. Είναι η εποχή που το δάσος γεμίζει με χρώματα κι αρώματα.

   Απ την άλλη τα μικρά ξέφωτα στρωμένα με γρασίδι, να φιλοξενούν τελείως διαφορετικά είδη της χλωρίδας από αυτά που μπορείς να βρεις ακριβώς δίπλα και κάτω απ τα δέντρα. Εκεί τα χρώματα που σου προσφέρουν τα λουλούδια είναι τόσα, που δυσκολεύεσαι να πεις πιο απ αυτά κυριαρχεί. Αλλού το λευκό, αλλού το ροζ κι αλλού το μοβ, σε αντίθεση με τις διπλανές συστάδες όπου έχουν στίσει χορό όλες οι αποχρώσεις του γκρι.

   Στη Γραμμένη Οξιά πάλι το φθινόπωρο φιλάει για τους μύστες το δικό της χρωματικό θαύμα. Το νοτιότερο Ευρωπαϊκό δάσος οξιάς μεταμορφώνεται με τα πρώτα κρύα από βαθύ πράσινο σε κατακόκκινο και στη συνέχεια σε καφέ. Ο αέρας γεμίζει με τα φύλλα που φτερουγίζουν για να βρουν στη συνέχεια το χώμα και να το εμπλουτίσουν.

   Στο Παναιτωλικό τα σύννεφα μπερδεύονται με τις κορφές και τα έλατα ξεπροβάλλουν σαν απόκοσμες μορφές από μέσα τους. Ο ορειβάτης αναπνέει βαθιά την υγρασία τους και προσπαθεί να διακρίνει στον κάμπο την αρχή της Τριχωνίδας. Μάταιος κόπος όμως. Όλα θα φανούν απ τον Κατελάνο, την ψιλή κορφή, όπου το σύννεφο δεν στέκεται παρασυρμένο απ τον δυνατό αέρα. Ως τότε όμως έχουμε ακόμα ώρα.

   Η μπόρα έπιασε για τα καλά και δεν έχεις που να προφυλαχτείς. Το μόνο που σου μένει είναι να την απολαύσεις. Οι σταγόνες στα κλαδιά του κέδρου είναι μια πρόκληση για φωτογράφιση.

   Ο Κώνισκος φαντάζει κρυστάλλινος στο Γεναριάτικο πρωινό. Με πολλούς βαθμούς κάτω του μηδενός και τον ήλιο να μην έχει μπει ακόμα στο παγωμένο βασίλειο του δάσους, το μόνο που ακούς είναι το τρίξιμο που προκαλούν τα βήματά σου στην παγωμένη χλόη.

   Το μικρό Πανταβρέχει σου επιφυλάσσει άλλο τοπίο. Εδώ είναι το βασίλειο του πράσινου. Τα μούσκλια και τα βρύα καλύπτουν τις λίγες μεριές που δεν ήταν ακόμα πράσινες. Βράχια, πέτρες, κορμοί, όλα περασμένα με το πινέλο της φύσης στις αποχρώσεις του πράσινου. Ακόμα κι οι σκιές! Αλλού είναι σκούρες και μουντές. Εδώ είναι πράσινες.

   Στη Μυρίκη είναι το βασίλειο των μανιταριών. Εδώ μπορείς να βρεις στην κυριολεξία τα πάντα. Ανεξαρτήτως εποχής, ακόμα και το χειμώνα. Τα δάση είναι γεμάτα με νόστιμα πορτοκαλί, ύποπτα κόκκινα, απειλητικά άσπρα και παράξενα μαύρα. Χρώματα που εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις. Σχήματα όμορφα, όψεις παράξενες, μυρωδιές προκλητικές. Κι όλα αυτά μέσα στο απέραντο ελατόδασος.

   Τα μονοπάτια του σήμερα είναι οι δρόμοι του χθες. Ανοίχτηκαν με κόπο, ποτίστηκαν με ιδρώτα. Χωράγανε δύο φορτωμένα ζωντανά να διασταυρωθούν τότε που όλα γίνονταν με τα πόδια. Σιγά σιγά και παράλληλα με τον ήχο της ρόδας άρχισαν να ξεχνιούνται και να χάνονται. Η φύση άρχισε να κλείνει τις πληγές που είχε ανοίξει ο άνθρωπος στα πλευρά του βουνού. Έμειναν όσα οι ρομαντικοί σήμερα συντηρούν. Περπατάς και δεν ακούς ούτε το βήμα σου, χαμένο μέσα στο παχύ στρώμα απ τις βελόνες του έλατου.

   Άλλοτε θηρία ολόκληρα που δεν άφηναν ούτε τον ήλιο να περάσει. Γίγαντες τεράστιοι που χάνονταν στα ουράνια. Ήρθε όμως ο καιρός που κάποιος δυνατός αέρας, κάποια βαρυχειμωνιά τα γκρέμισε κι από τότε γέμισαν μούσκλια και μύκητες και πλέον σαπίζουν στα πόδια των άλλων δέντρων. Ο αέναος κύκλος της ζωής.

   Μες στο βαθυπράσινο δάσος μια λυγερόκορμη αγριομηλιά. Το φθινόπωρο είναι στο φόρτε της. Τα μήλα είναι έτοιμα και πέφτουν για να δώσουν τροφή στα ζωντανά του δάσους. Μαζί μ αυτή και οι γκορτσιές και οι καστανιές και τόσα ακόμα δέντρα. Στη ρίζα τους οι βατομουριές και τα χαμοκέρασες δίνουν τους εύγευστους καρπούς τους σ όποιον ξέρει να τους απολαύσει.

   Τέλος στα δάση των ημιορεινών περιοχών κυρίαρχο είδος είναι η αριά. Μαζί με αγριελιές, ρείκια, πουρνάρια και κουμαριές φτιάχνουν τα δικά τους τοπία. Δυσκολοπάτητα και άγρια μεν, όμορφα και ενδιαφέροντα απ την άλλη. Κι εδώ η ίδια ησυχία, τα ίδια αρώματα. Ίδια επίσης και η ευεξία που σου προκαλούν σαν περιπλανηθείς μέσα τους, αφήνοντας τα προβλήματα κατά μέρος και ρουφώντας τη γαλήνη και την υγεία που απλόχερα σου παρέχουν.

Μπορείς άλλα τόσα κι ακόμα να πεις ...