Αυτό το ξωκκλήσι έχει το προνόμιο να το συντηρεί και να το καθαρίζει η οικογένεια του παππού μου του Παπαθανάση, ο οποίος διακόνησε την ενορία του χωριού του για αρκετό καιρό στα δύσκολα χρόνια της κατοχής.
 |
| Τα 3/4 από τα κορίτσια του παππά |
Κάθε χρόνο, το καλοκαίρι συνήθως που μαζευόμαστε όλοι οι συγγενείς στο χωριό, πηγαίνουμε και ανοίγουμε τις πόρτες να αεριστεί ο χώρος, να φύγει η υγρασία, να σκουπίσουμε και να ανάψουμε για λίγο το καντήλι. Αυτή την όμορφη συνήθεια την μάθαμε από τους μεγαλύτερους και προσπαθούμε να την περάσουμε και στα μικρότερα μέλη μας.Έτσι λοιπόν ''συν γυναιξί και τέκνοις'' ανηφορίσαμε και φέτος για τον Άη Σώστη.
Όσες φορές και να πάμε, όσες φορές και να πούμε τις ίδιες ιστορίες, όσες φορές και να κάνουμε νοερά μνημόσυνο στους εκλιπόντες, πάντα πιστεύω πως είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Βλέπεις εκεί δεν μιλάνε οι άνθρωποι, μιλάει το χώμα.
Εκεί κινδύνεψε ο παππούς να χάσει τη ζωή του καταπλακωμένος από ένα έλατο. Εκεί η γιαγιά κρύφτηκε για να ξεφύγει την αιχμαλωσία. Από κει η μάνα μου και μια θεία μου σέρνοντας μια κατσίκα πήγανε με τα πόδια στο Αγρίνιο, κοριτσόπουλα για να βρουν προστασία. Εκεί παραπάνω, στον Άνθρωπο, ήτανε το χωράφι που έθρεψε την οικογένεια στη κατοχή.
Όλα αυτά κι άλλα τόσα, λέγονται και ξαναλέγονται κάθε φορά που παίρνουμε την ανηφόρα, λες και είναι δυνατόν να ξεχαστούν!
Αυτή όμως είναι η μαγεία, αλλά και η δύναμη της παράδοσης. Της οικογενειακής μας παράδοσης. Της τόσο σημαντικής για μας, όπως και για κάθε οικογένεια που προσπαθεί να διατηρήσει στο χρόνο αναλλοίωτη την ιστορία της.
Ας είναι λοιπόν καλά στην υγεία τους οι μεγαλύτεροι, να τους βαστάνε τα πόδια τους και με εμάς τους νεότερους αντάμα, να ανεβαίνουμε όλοι μαζί τακτικά στον Άη Σώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου