Στη Σύρο γίνεται για επτά χρόνια τώρα το φεστιβάλ Κυκλάδων κλασικής μουσικής. Διαρκεί δε όλο το καλοκαίρι και είναι διεθνές. Ο χώρος που διοργανώνονται οι συναυλίες είναι το νεοκλασικό στολίδι της Ερμούπολης, το θέατρο Απόλλων.
Χτισμένο το 1862 από τον αρχιτέκτονα Sampo ακολουθεί Ιταλικά και Γαλλικά πρότυπα άλλων θεάτρων, αν και στους ντόπιους αρέσει να λένε ότι αποτελεί μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου. Εκείνο που εγώ μπόρεσα να δω, πέρα από την περιγραφή που ο δήμος έχει συμπεριλάβει στην ιστοσελίδα του ( http://www.hermoupolis.gr ), είναι ότι αποτελεί μια μοναδική πολιτιστική στέγη. Διατηρημένο υπέροχα και ανακαινισμένο πρόσφατα, αποπνέει αυτό το μοναδικό άρωμα που του δώσανε οι ουκ ολίγοι Συριανοί χορηγοί του. Ενταγμένο στην αστική περιοχή της Ερμούπολης και λίγο κάτω από την εκκλησία του Αγ.Νικολάου στην συνοικία Βαπόρια, αποτελεί το νεοκλασικό στολίδι της .
Εκεί λοιπόν, άνθρωποι της κλασσικής μουσικής και της όπερας μαζεύονται κάθε χρόνο και δίνουν ένα διαφορετικό τόνο στις καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, τελείως διαφορετικό από αυτόν που όλοι μας γνωρίζουμε.
Φέτος είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κι εγώ μια παράσταση προσκεκλημένος από συγγενικό μου πρόσωπο. Αν και η σχέση μου με τις μορφές αυτές της τέχνης είναι μικρή, πιστεύω πως η παράσταση ήταν ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου.
Μου γέννησε βέβαια και μελαγχολικές σκέψεις όταν νοερά συνέκρινα το επίπεδο του θεσμού, αλλά και του ακροατηρίου ακόμα, με τα αντίστοιχα επίπεδα στην πόλη μας. Όμως το αστικό παρελθόν της Ερμούπολης δικαιολογεί τέτοιες διοργανώσεις.
Στην πληθώρα των παραστάσεων που διοργανώνονται κι εδώ στο Καρπενήσι, πιστεύω ότι θα ''χώραγε'' μια έστω παράσταση κλασικής μουσικής, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει και ο κατάλληλος χώρος στο συνεδριακό κέντρο. Αν και δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί ένας ολοκληρωμένος κύκλος παραστάσεων, με την αποσπασματική ένταξη μιας παράστασης σε ένα ετερόκλιτο πρόγραμμα, πιστεύω ότι η επαφή με όλες τις μορφές μουσικής και κατ' επέκταση όλων των μορφών τέχνης, είναι επιβεβλημένη, για τη σωστή διαμόρφωση της παιδείας και της αισθητικής.
Το να γνωρίσεις ένα διαφορετικό ύφος, το να ακούσεις ήχους διαφορετικά δοσμένους και να συμμετέχεις στη μυσταγωγία ενός κοντσέρτου, σου διευρύνει τους ορίζοντες και σε προβληματίζει θετικά. Καλοί οι χοροί και η φασαρία, καλό το μεράκλωμα και η νοερή επιστροφή στις ρίζες μέσω της μουσικής. Καλύτερο όμως αναμφίβολα να δεις, έστω και μια παράσταση αυτού του επιπέδου, κι ας την απορρίψεις στη συνέχεια.
Πέρα από την παράσταση, η Σύρος μου άρεσε, αν και το σύντομο της επισκέψεως δεν μου έδωσε την δυνατότητα να τη γνωρίσω καλύτερα. Ιδιαίτερα το αστικό κομμάτι της Ερμούπολης, με τα νεοκλασικά τις κτίσματα και την παντελή έλλειψη του γνωστού κυκλαδίτικου ύφους και χρώματος, με ενθουσίασε. Αυτό το αναφέρω, διότι πηγαίνοντας ο επισκέπτης στις Κυκλάδες περιμένει να δει άσπρα μικρά υπέροχα σπιτάκια ενταγμένα σε έναν δαιδαλώδη πολεοδομικό ιστό. Αντ' αυτού αντικρίζει αρχοντικά, με εμφανή την καλοδουλεμένη πέτρα τους και τεράστιες εκκλησίες με αρχαιοελληνικούς κίονες. Με λίγα λόγια μια νεοκλασική πόλη. Υπάρχει όμως και η Άνω Σύρος με τα μικρά σπιτάκια, τα ασύμμετρα σοκάκια και την ιδιαίτερη ιστορία της. Ή πλήρης όμως τουριστικοποίησή της νομίζω ότι δεν της ταιριάζει και στα μάτια μου υστέρησε σε σχέση με το αστικό κομμάτι της πόλης.
Ένα ωραίο τριήμερο που θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα, αν δεν μου επιφύλασσε ένα ξεγυρισμένο στραμπούληγμα στον αριστερό αστράγαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου