Γύρος Τζουμέρκων

  Πέρσι κάναμε μαζί με τον φίλο Θανάση ένα ταξίδι παράλληλα στον Αχελώο, με τις μηχανές μας. Φέτος με δύο άλλους φίλους αποφασίσαμε να επαναλάβουμε το ίδιο ταξίδι, πάλι με μηχανές, αλλάζοντας όμως το σκέλος της επιστροφής και στρεφόμενοι προς Ήπειρο να φέρουμε γύρω τα Τζουμέρκα.
  Η διαδρομή αυτή κράτησε τρεις ημέρες, διανύσαμε 614 χλμ, περάσαμε από χωριά και τοποθεσίες  των νομών Ευρυτανίας, Αιτωλοακαρνανίας, Άρτας, Ιωαννίνων, Τρικάλων και Καρδίτσας.

   Η αρχή έγινε από το Καρπενήσι και ακολουθώντας το δρόμο για Βίνιανη, Κερασοχώρι, προσπεράσαμε το Κρέντη, τη Φτερόλακκα και φτάσαμε στη γέφυρα της Τατάρνας.

    Από κει ανηφορίσαμε προς Βελαώρα και Τοπόλιανα, κάνοντας σύντομες στάσεις στο βάραθρο της Μαρδάχας και στου Μπουζουνίκου.

    Στη συνέχεια διαβαίνοντας το γεφύρι της Τέμπλας ανηφορίσαμε για Βρουβιανά. Πρώτη φορά είδα τη λίμνη να έχει ανεβεί σχεδόν μέχρι το Ν. Αργύρι.

    Σύντομη ήταν η στάση για να δούμε και να φωτογραφίσουμε το γεφύρι του Αυλακιού. Έτσι κι ενώ η μέρα έφτανε στο μέσο της, σταματήσαμε για φαγητό στο Μεσόπυργο. Μετά τις απαραίτητες ανάσες δρόμο πάλι για Μεγαλόχαρη, και Αστροχώρι περνώντας κάτω από το επιβλητικό Αστρί.

    Ο δρόμος στη συνέχεια μας έβγαλε στη Καστανιά και το Τετράκωμο, στη πλατεία του οποίου ξεκουραστήκαμε πίνοντας το δροσερό νερό της βρύσης και απολαμβάνοντας τη σκιά των πλατάνων του.

    Ένα σύντομο πέρασμα στη συνέχεια από το Αθαμάνιο για ανεφοδιασμό και δρόμο για τη τραυματισμένη από τα έργα της εκτροπής κοιλάδα του Αχελώου, με το επιβλητικό φράγμα της Μεσοχώρας. Ανάβαση προς Αρματωλικό με θέα στο μεγαλόπρεπο Χατζή και από κει γέφυρα Αλεξίου, Τρία Ποτάμια και Σκληνασιώτικο ρέμα.

    Η μέρα πλέον έφτανε στο τέλος της κι εμείς κατάκοποι σταματήσαμε για διανυκτέρευση σε ένα από τα υπέροχα ξενοδοχεία της περιοχής.

    Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με μια σύντομη επίσκεψη στο παλιό μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού με το υπέροχο καθολικό και τους 13 τρούλους του.

    Επιστροφή πάλι προς τα Τρία Ποτάμια και πλέον ακολουθούμε τη διαδρομή του Αχελώου προς την Ανθούσα, όπου αρχίζει η ανάβαση προς τους Καλαρρύτες. Σύντομες στάσεις για φωτογράφιση των μνημείων της περιοχής, όπως το γεφύρι του Μίχου και το μοναστήρι της Παναγιάς της Γαλακτοτροφούσας.

    Ο ανηφορικός δρόμος από δω συνδέει τη Θεσσαλία με την Ήπειρο μέσω του αυχένα Μπάρος, κάτω από την απειλητική Τσούμα Πλαστάρι και με υπέροχη θέα προς Περιστέρι, Καταρραχιά, Κακαρδίτσα.   Κάτω τα χωριά των Τζουμέρκων αχνοφαίνονται μέσα στα έλατα και τα ποτάμια της περιοχής.

    Η κατάβαση δεν διαρκεί πολύ μέχρι τους Καλαρρύτες, το υπέροχο πέτρινο στολίδι της Πίνδου μαζί με το γειτονικό Συράκο.

  Στο δρόμο για Μυστρά, Χριστούς και Πράμαντα μία στάση στην αετοφωλιά της Ι. Μ. Κιπίνας.

    Κάτω απ τη Στρογγούλα στα Πράμαντα έγινε η μεσημεριανή ανασυγκρότηση. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά το συνεχώς εναλλασσόμενο τοπίο μας αποζημιώνει. Όμως οι συχνές στάσεις είναι αυτές που μας κρατάνε το ηθικό και το κέφι σε καλό επίπεδο.

    Στους Μελισσουργούς η επόμενη ανασυγκρότηση με θέα τα Τζουμέρκα και τις κορφές τους Κακακρδίτσα, Κρυάκουρα και Γερακοβούνι. Κατηφορίζοντας περνάμε από Κτιστάδες, Άγναντα, Καταρράκτη, Μικροσπηλιά, Λεπιανά, Κυψέλη και καταλήγουμε για το βράδυ στο Βουλγαρέλι. 

   Η ανατολή μας βρίσκει έτοιμους για αναχώρηση και κατηφορίζουμε για Τερπνά, Τελήσι. Διαβαίνουμε τον Αχελώο και επισκεπτόμαστε το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου, όπου ο φιλόξενος πατέρας Αντώνιος μας ξεναγεί και μας ενημερώνει για την περιοχή.

   Το μοναστήρι αυτό θα χαθεί όταν και αν κατασκευαστεί η τεχνητή λίμνη της Συκιάς. Ο π. Αντώνιος πάντως ελπίζει ότι αυτό δεν θα συμβεί και προτείνει τεχνικές λύσεις για να σωθεί το μοναδικό αυτό κόσμημα της Αργιθέας.

   Μυρόφυλλο, Πολυνέρι, Βαλκάνο, Ελληνικά, Καλή Κώμη, Τρίλοφο, Πετρωτό. Απέναντι απ το Μυρόφυλλο η Μεσούντα με την Τσούμα και τον Φάγκο και παρακάτω τα σημάδια της μπουλντόζας και του δυναμίτη στα βράχια. Πλησιάζουμε στη Συκιά.

   Εκτός όμως από τα τραυματισμένα τοπία ο Αχελώος έχει και μέρη όπου στέκεσαι και θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης, μέρη όπου τα ανθρώπινα έργα αλλοτινών εποχών,  δένουν αρμονικά με το πράσινο των δέντρων και το γαλάζιο του ουρανού και του θεού Αχελώου.

   Όμως ο Ηρακλής θέλει να πάρει τη Δηϊάνειρα απ΄τον θεό Αχελώο και πάνω στη μάχη του σπάει το ένα του κέρας, που δίνεται στους ανθρώπους ως το κέρας της αφθονίας. Άραγε αυτή την αφθονία είχαν στο νου τους οι σύγχρονοι Ηρακλείς και προσπαθούν να δαμάσουν το μεγαλόπρεπο ποτάμι οδηγώντας το μέσα από μια χαώδη σήραγγα στη Θεσσαλία;

   Δίπλα πάντως στο δρόμο για τη Συκιά το γεφύρι του Λιάσκοβου δεν συμμετέχει στην αντιδικία θεών και ανθρώπων. Απλά βοηθάει τους περαστικούς να διαβούν με ασφάλεια το Λιασκοβίτικο ρέμα.

   Πίστευα πως είχα δει στη περιοχή της Μεσοχώρας όλη την καταστροφή στη κοιλάδα του Αχελώου. Με έκπληξη διαπίστωσα πως και στη περιοχή της Συκιάς τα φαραωνικά σχέδια για την εκτροπή του Αχελώου έχουν πληγώσει εξ ίσου τις πλαγιές των βουνών, αφήνοντας δε και τα έργα ημιτελή.

   Δίπλα απ το παλιό και σήμερα γκρεμισμένο γεφύρι του Κοράκου, αλλά και τη μαρτυρική Κουτσοκαμάρα περάσαμε με κατεύθυνση προς τη Στεφανιάδα.

   Η μονή της Σπηλιώτισσας μας συντροφεύει απ την απέναντι πλαγιά καθώς παρακάμπτουμε τον Πύργο και κατηφορίζουμε για τη Στρεφανιάδα.

   Η μικρή λίμνη της Στεφανιάδας μας γαληνεύει το βλέμμα καθώς περνάμε απ τη φονική σάρα, αποτέλεσμα της μεγάλης κατολίσθησης του 1963 η οποία δημιούργησε και τη λίμνη.

   Ο ανοιχτός μόνο το καλοκαίρι δρόμος προς τα Κέδρα μας ανεβάζει και πάλι πάνω στα Αγραφιώτικα βουνά. Στο διάσελο η αντικρινή θέα της Αετοράχης, της Πυραμίδας και του Ντελιμιδού στεφανώνουν τον ορίζοντα.

   Ανάμεσα στην Κουμλίτσα και τον Άϊλιά τα Κέδρα μας υποδέχονται και πάλι στην Ευρυτανία. Από δω Πρασιά, Ραυτόπουλο, Λιθοχώρι, Γρανίτσα, Λημέρι, Βούλπη, Πλαιοκατούνα, Κρέντη, Κερασοχώρι και τέλος Καρπενήσι.

   Μια εκδρομή χωρίς απρόοπτα, κουραστική μεν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δε, περνώντας από μέρη που δύσκολα θα μπορέσω να επισκεφθώ ξανά.
   Το μοναδικό σημείο που θέλω να αναφέρω εκτενέστερα, είναι αυτές οι υπέροχες βρύσες που συναντά ο ταξιδευτής στο διάβα του από τις σκιερές πλατανόφυτες χαράδρες, όταν αυτές σμίγουν με τους δρόμους. Επίσης στις πλατείες των ορεινών χωριών μας το παγωμένο νερό που κυλάει απ τις πέτρινες κούπες τους ξεδιψάει κάθε άνθρωπο και ζώο που αποχαυνωμένος από τη μεσημεριανή ζέστη το απολαμβάνει λαίμαργα.
Πολλές φορές πιστεύεις πως φτιάχτηκαν εκεί που εσύ ήθελες να υπάρχουν. Όταν σε έχει καταβάλει η ζέστη και ο ήλιος σε έχει ζαλίσει, το ομορφότερο δώρο που απλόχερα συναντάς στην Ελληνική ύπαιθρο είναι αυτές οι δροσερές όμορφες βρύσες.

ΥΓ. ( Καταλαβαίνετε τι ζέστη φάγαμε...)