... και στη Χελιδόνα

    Με τον Ορειβατικό Μικροχωριτών πάλι, ανεβήκαμε στη κορφή της Χελιδόνας στα 1975 μ. υψόμετρο, αυτή τη φορά. Η συμμετοχή στην ανάβαση ήταν σχετικά περιορισμένη, αποτελούμενη από οκτώ άτομα.

   Το πρωί της Κυριακής 12 Αυγούστου ξημέρωσε μέσα στην ομίχλη από την καταρρακτώδη βροχή της προηγουμένης. Ιδανικός καιρός λοιπόν για ανάβαση, που ξεκίνησε απ τη πλατεία του Π.Μ.Χωριού. Μετά τα χαλάσματα στο σημείο που υπάρχει η ξύλινη πινακίδα με τις ενδείξεις για τη κορφή, άρχισε η πορεία στο μονοπάτι που διακοπτόταν αρχικά από τον δασικό δρόμο.

  Στη συνέχεια μέσα από πυκνό ελατόδασος και στο ανηφορικό μονοπάτι που έχει κίτρινη σήμανση αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ενώ οι πρωινές ομίχλες άρχισαν σιγά σιγά να διαλύονται.

   Μετά από μία ώρα περίπου ανάβαση η θέα από τον Ποτιστή, μια πηγή στα μέσα της διαδρομής για τη κορφή, μας αποζημίωσε για τον ιδρώτα της ανηφόρας. Η ποταμιά μέχρι το Καρπενήσι είχε εγκλωβίσει την υγρασία και παρουσίαζε τη γνωστή  εικόνα με τις γύρω πλαγιές να προεξέχουν από μια θάλασσα ομίχλης.

   Τα χωριά της ποταμιάς δεν φαίνονταν ακόμα, όπως και η κορφή της Χελιδόνας που κράταγε γύρω της τα σύννεφα από την έντονη εξάτμιση. Οι ενδείξεις όμως για καλυτέρευση της κατάστασης του καιρού και της ορατότητας μας έπεισαν ότι μπορούμε με ασφάλεια να συνεχίσουμε την ανάβαση.

   Έτσι μέσω στης τοποθεσίας Βοϊδολίβαδο πήραμε το μονοπάτι που ανηφορίζει από δεξιά στης πυραμίδας της κορφής. Σε αυτό το υψόμετρο φύονται και τα τελευταία έλατα. Πιο πάνω μόνο κατάφορτες με καρπούς αγριοκορομηλιές υπήρχαν, κέδρα (Juniperus) και την έρπουσα κερασιά prunus prostrata ( η ταυτοποίηση κατόπιν υποδείξεως του φίλου Ηλία, που τον ευχαριστώ). Στις πλαγιές που διακόπτοντας από σάρες και βράχια άρχισαν να ευωδιάζουν οι πρώτες τσαγιές ανάμεσα σε πάμπολλα ακόμα χόρτα και βοτάνια.

   Τα σύννεφα πότε άνοιγαν και πότε έκλειναν, αποκαλύπτοντας πρόσκαιρα τον στόχο μας. Η σήμανση κι εδώ πάνω πολύ καλή, έχει κατεύθυνση νοτιοδυτική και οδηγεί δεξιά της κορφής, στο διάσελο ανάμεσα στις δύο δεξιές κορφές, όπως φαίνονται απ το Καρπενήσι.

   Η ψηλή κορφή της Χελιδόνας, από εδώ που είμαστε είναι αριστερά, ενώ από τα δεξιά μας είναι η πετρώδης δεύτερη σε ύψος κορφή του συγκροτήματος της Χελιδόνας.

   Απ το διάσελο η θέα στη πίσω πλευρά είναι εντυπωσιακή. Μπροστά μας το Τρύπιο Βουνό, ανάμεσα στα χωριά Δερμάτι και Χελιδόνα, απέναντι ο Ζυγός με τον Ασπρόπυργο να βρίσκεται στο μέσον του και το δρόμο να οδηγεί στα Βελωτά. Τέλος να κλείνει ο ορίζοντας απ το Παναιτωλικό στο βάθος .

   Μία μικρή τραβέρσα και μια σύντομη ανάβαση μας έβγαλαν στη κορφή, όπου εντύπωση σου κάνει η κάλυψή της από δημητριακά. Ίσως παλιές καλλιέργειες σε δύσκολα χρόνια έχουν αφήσει τους σπόρους να κάνουν τους ετήσιους κύκλους τους φυσικά και χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα.

   Λόγω της ομίχλης στα χαμηλά η θέα είναι θολή. Όμως σιγά σιγά προσανατολιζόμαστε κι αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε τα βουνά και τα χωριά γύρω μας. Νέοι στόχοι επιλέγονται και υποσχέσεις για συμμετοχές σε νέες αναβάσεις δίνονται.

   Για την επιστροφή επιλέγεται η αριστερή πλευρά της κορφής, όπου υπάρχει άφθονο τσάι. Στο διάσελο ανάμεσα στη κορφή και τους Άι Λιάδες φαίνεται στο βάθος ο Ποτιστής. Η κατάβαση συνεχίζεται ομαλά μέχρι τα πρώτα έλατα με τα κοπάδια από τα γιδοπρόβατα να βόσκουν γύρω μας.

  Μια τελευταία ματιά στο Μεγάλο και το Μικρό Χωριό από κάτω μας και συνέχεια στη κοπιαστική κατάβαση μέχρι το τέλος της διαδρομής μας.

   Η Χελιδόνα σαν βουνό είναι παρεξηγημένο. Ίσως το γεγονός ότι βρίσκεται ανάμεσα στο Βελούχι και τη Καλιακούδα, βουνά με ιστορία στις αναβάσεις, ίσως το ότι το υψόμετρο της υπολείπεται των 2.000 μέτρων κατά λίγα μέτρα, ενώ των διπλανών βουνών τα υπερβαίνει, την έχουν κρατήσει χαμηλά στις επιλογές των ορειβατών. Αυτό ίσως να συνέβαινε και με μένα, έχοντας την απέναντι απ το παράθυρο μου, να με προκαλεί χρόνια τώρα να την ανεβώ. Ένας στόχος τόσο κοντινός, τόσο προσφιλής λόγω του Μικρού Χωριού, όμως άπιαστος μέχρι τώρα.
   Η γνώμη μου είναι ότι δίνει στον επισκέπτη της τοπία υπέροχα, οπτικές γωνίες τελείως διαφορετικές από τις γνωστές για να δεις τόπους οικείους και γνωστούς, εμπειρίες συναρπαστικές και μια φύση αρκετά διαφορετική από τα γύρω βουνά.
Μια από τις ιδιαίτερες αναβάσεις μου.
ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ !