Στη προηγούμενη ανάρτηση περιέγραψα την πρώτη μου ανάβαση στη Χελιδόνα και κάποια από τα φυτά που συνάντησα εκεί.
Ορισμένα από αυτά τα συνάντησα για πρώτη φορά και γι αυτό αποτάνθηκα σε δύο φίλους, γνώστες των ειδών, για να τα αναγνωρίσουν. Το πρώτο από αυτά το Prunus prostrata ( http://eliastselos.blogspot.gr/2012/06/rosaceae.html ) είχε για μένα το περισσότερο ενδιαφέρον.
Σε παλιότερες αναρτήσεις μου ( http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8343196922500343121#editor/target=post;postID=8242127182981240952
και
http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8343196922500343121#editor/target=post;postID=6523802589133746396 ) είχα κάνει μια δειλή πρώτη προσπάθεια να καταγράψω ένα κατάλογο των βρωσίμων ειδών που μπορεί να συναντήσει κάποιος στη φύση και λόγω της έλλειψης πληροφόρησης για το τι από αυτά μπορεί να καταναλωθεί, τα προσπερνά.
Έτσι αποφάσισα να ανέβω πάλι στις σάρες της Χελιδόνας και να συλλέξω λίγους από τους καρπούς της αγριοκερασιάς Prunus prostrata και να δω πως μπορώ να τους συντηρήσω.
Αν και περάσανε μόνο δύο εβδομάδες από την προηγούμενη επίσκεψη μου εκεί, διαπίστωσα ότι η ξηρασία και οι υψηλές θερμοκρασίες είχαν ωριμάσει απότομα τους καρπούς, με αποτέλεσμα να χάσουν τον μισό τους όγκο και οι υπερώριμοι να πέσουν. Έτσι μέσα από ένα ατέλειωτο σμήνος από μύγες, μάζεψα λίγους από αυτούς.
Αρχικά σχεδίαζα να τους αποξηράνω, αλλά η μικρή τους μάζα με ανάγκασε να τους βάλω στον ήλιο με ζάχαρη, για να προσθέσω στη συνέχεια τσίπουρο και να τους κάνω ποτό.
Το δεύτερο φυτό που με απασχόλησε στη πρώτη ανάβαση, ήταν το δημητριακό που καλύπτει τελείως τη κορφή του βουνού. Τότε είχα μαζέψει λίγα στάχυα που τα έδωσα στο φίλο Λάζαρο, καλλιεργητή και γνώστη των ειδών, ο οποίος μου είπε πως μάλλον είναι κεχρί.
Οι περιοχές αυτές στην αλπική ζώνη της Χελιδόνας στα παλιότερα χρόνια ήταν καλλιεργήσιμες, οπότε μάλλον οι λίγοι εναπομείναντες από τότε σπόροι, πολλαπλασιάστηκαν και κάλυψαν τη περιοχή, χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου. Αυτό το τελευταίο στοιχείο ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον, από την άποψη ότι οι σπόροι αυτοί είναι απευθείας ''απόγονοι'' των τότε ποικιλιών.
Βέβαια μια επίσκεψη στη Χελιδόνα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και τη συλλογή τσαγιού. Μόνο που λόγω της προχωρημένης εποχής, αυτό ήταν ξερό.
Λίγο πάνω απ τον Ποτιστή, τη νερομάνα της περιοχής, υπάρχουν επίσης αρκετές άγριες κορομηλιές, γεμάτες με τους ανώριμους αυτή την εποχή καρπούς τους. Η ποικιλία με τα κόκκινα κορόμηλα είναι μάλλον περισσότερο πρώιμη της άλλης και οι καρποί της σε λίγες μέρες προσφέρονται για μια υπέροχη μαρμελάδα.
Σε παλιότερες αναρτήσεις μου ( http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8343196922500343121#editor/target=post;postID=8242127182981240952
και
http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8343196922500343121#editor/target=post;postID=6523802589133746396 ) είχα κάνει μια δειλή πρώτη προσπάθεια να καταγράψω ένα κατάλογο των βρωσίμων ειδών που μπορεί να συναντήσει κάποιος στη φύση και λόγω της έλλειψης πληροφόρησης για το τι από αυτά μπορεί να καταναλωθεί, τα προσπερνά.
Έτσι αποφάσισα να ανέβω πάλι στις σάρες της Χελιδόνας και να συλλέξω λίγους από τους καρπούς της αγριοκερασιάς Prunus prostrata και να δω πως μπορώ να τους συντηρήσω.
Οι περιοχές αυτές στην αλπική ζώνη της Χελιδόνας στα παλιότερα χρόνια ήταν καλλιεργήσιμες, οπότε μάλλον οι λίγοι εναπομείναντες από τότε σπόροι, πολλαπλασιάστηκαν και κάλυψαν τη περιοχή, χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου. Αυτό το τελευταίο στοιχείο ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον, από την άποψη ότι οι σπόροι αυτοί είναι απευθείας ''απόγονοι'' των τότε ποικιλιών.
6 σχόλια:
πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα. 1. τα "κεράσια" ώριμα είχαν τελικά κουκούτσι-σπόρους; 2. ψιλο(έως χοντρο-) αποκλείω να είναι κεχρί (δες σχετικές φωτό στο διαδίκτυο), συν ότι δεν υπάρχει παράδοση κατανάλωσής του (ζωοτροφή κυρίως). μάλλον είδος σίτου (έχει ενδιαφέρον - αν μιλκήσεις με το πελίτι; παίζει παλιος και αυθεντικός σπόρος). παρόμοιες φωτό και από δική μου ανάβαση στο ορεινό συγκρότημα. 3. το τσάι (δε μάζεψα από χαζομάρα τότε) αρωματικότατο... Ε.
1.Τα κεράσια ήταν ώριμα με ενδιαφέρουσα γεύση και είχαν ένα μικρό κουκούτσι.
2. Οι γνώσεις μου περί τα δημητριακά είναι μηδαμινές. Λάθος το ότι είναι κατά βάσιν ζωοτροφή το κεχρί.
3. Το τσάι λόγω εποχής με λίγο άρωμα.
"Λάθος το ότι είναι κατά βάσιν ζωοτροφή το κεχρί" : Ήμουν πιο σαφής νομίζω. Δεν υπάρχει γενικώς παράδοση στην κατανάλωση κεχριού στην Ελλάδα (οι βερβερίνοι το τρώνε ως βασική τροφή, ΟΚ). Θεωρείται εξαιρετική τροφή για ανθρώπους (κυρίως μωρά σήμερα-οικολογική μάρκα γερμανική), αλλά δεν γνωρίζω κανέναν (ηλικίας άνω των 30 και όχι υγιεινιστή) που να το καταναλώνει... Ε.
Μπορεί και κριθάρι...Ε.
Νίκο κοιτάζοντας τους σπόρους και το στάχυ ξανά και ξανά με παράλληλη αναζήτηση σε εικόνες από σπόρους είναι πολύ πιθανότερο να είναι κάποια παλιά ποικιλία σίκαλης. Θα πρότεινα να μαζέψουμε λίγο για να βεβαιωθούμε και γιατί όχι να την καλλιεργήσουμε έτσι ώστε να υπάρχει εναλλακτική λύση. Το αλεύρι και το ψωμί της είναι θρεπτικό. Προτιμάται από διαβητικούς χωρίς να έχω ψάξει γιατί, αλλά νομίζω ότι ένα μείγμα από αλεύρι λευκό και σικάλεως θα δώσει πολύ καλό και θρεπτικό ψωμί. Πέρα από αυτό όμως σε καιρούς δύσκολους μην φύγεις μακριά από την χελιδόνα. Ψωμί σικάλεως ή φύτρα σπόρων σικάλεως σε συνδυασμό με άγρια κεράσια θα σε κρατήσουνε σε φόρμα να ψάχνεις και για μανιτάρια όλη μέρα.
Λάζαρος
Ξέχασα το βασικότερο. Αν πέταξες τα κουκούτσια από την αγριοκερασιά ελπίζω να ήταν σε σβόλους και σε άλλη βουνοκορφή για βρίσκεις παντού
Λάζαρος
Δημοσίευση σχολίου