Επιτέλους η μελέτη για τα γεφύρια της Ευρυτανίας, έφτασε σε ένα σημείο που δημιουργεί βάσιμες ελπίδες, πως έχει τελείως ολοκληρωθεί. Ο λόγος για της εύρεση και του τελευταίου σωζόμενου γεφυριού στη περιοχή της Ευρυτανίας και τις φωτογράφησης του.
Το γεφύρι στη Μπέσια, ήταν το μοναδικό που δεν είχα μπορέσει μέχρι σήμερα να επισκεφθώ, παρά τις τέσσερις απόπειρες που είχα κάνει, οι οποίες απέτυχαν για διάφορους λόγους η κάθε μια.
Την ύπαρξη του και το σχήμα του τα γνώριζα από άλλους. Η περιγραφή στο http://gefyria.blogspot.gr/ ήταν ελλιπής. Το βασικότερο όμως ήταν πως δεν είχα μπορέσει ο ίδιος να το επισκεφθώ και να έχω τη χαρά να το φωτογραφίσω.
Η ευκαιρία αυτή δόθηκε χθες, μετά από την προτροπή του φίλου Ηλία. Η επίσκεψη στο χώρο του ποταμού της Μπέσιας, παραποτάμου του Μέγδοβα και φυσικού συνόρου της Ευρυτανίας με την Καρδίτσα, μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Από τη Νεράιδα Δολόπων ο δρόμος για το Μέγδοβα είναι άθλιος και δοκιμάζει τα όρια αντοχής των αυτοκινήτων. Στη συνέχεια το ποτάμι αδιάβατο, όσο για την ανηφόρα στην απέναντι πλευρά προς Καμάρια, ούτε λόγος. Έτσι αναπόφευκτα η πεζοπορία είναι η μόνη λύση. Για δυόμιση ώρες μέσα στον ήλιο του μεσημεριού, η ανάβαση σε ένα άγνωστο τοπίο, με αρκετές διασταυρώσεις, παντελή απουσία πηγών και ελάχιστους ίσκιους μας οδήγησε στη διασταύρωση που υποθέταμε πως έπρεπε να ακολουθήσουμε. Ευτυχώς η λογική αυτή επιλογή και η κατηφόρα από κει και κάτω προς την κοίτη του Μπεσιώτη, μας έφερε στη δροσερή σκιά του ποταμού. Εκεί άλλες αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν. Προς τα πάνω ή προς τα κάτω βρίσκεται το γεφύρι; Είναι κοντά, άρα θα το βρούμε, ή μακρυά και θα πάει χαμένος ο κόπος; Ευτυχώς κι εδώ όλα πήγα καλά. Εκείνο όμως που κυρίως βοήθησε στο να στεφθεί από επιτυχία η απόπειρα αυτή, ήταν η επιμονή και η θετική σκέψη του Ηλία, που πρώτος ξεκίνησε προς τα πάνω και πανηγύρισε στη πρώτη θέα του όμορφου πέτρινου τόξου.
Αμέτρητες φωτογραφίες, τσαλαβουτήματα μες στα νερά, χαρά και συγκίνηση στη συνέχεια. Μέχρι χθες στο διαδίκτυο υπήρχε μόνο μια φωτογραφία του γεφυριού, προερχόμενη από το evrytania.eu του φίλου Γιώργου Τάσιου, πρωτοπόρου και άξιου ανιχνευτή των κρυμμένων μυστικών της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες.
Αναφέρθηκα παραπάνω πως υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για την ολοκλήρωση της μελέτης των γεφυριών της Ευρυτανίας. Αυτό ίσως και να μην είναι αληθινό. Δεν αποκλείεται η ύπαρξη και άλλων γεφυριών, που δεν μνημονεύονται από κανέναν και η πιθανή ύπαρξή τους έχει χαθεί μέσα στην οργιώδη βλάστηση. Σε κάθε περίπτωση τα αντανακλαστικά θα είναι σε ετοιμότητα.
Το γεφύρι στη Μπέσια, ήταν το μοναδικό που δεν είχα μπορέσει μέχρι σήμερα να επισκεφθώ, παρά τις τέσσερις απόπειρες που είχα κάνει, οι οποίες απέτυχαν για διάφορους λόγους η κάθε μια.
Την ύπαρξη του και το σχήμα του τα γνώριζα από άλλους. Η περιγραφή στο http://gefyria.blogspot.gr/ ήταν ελλιπής. Το βασικότερο όμως ήταν πως δεν είχα μπορέσει ο ίδιος να το επισκεφθώ και να έχω τη χαρά να το φωτογραφίσω.
Η ευκαιρία αυτή δόθηκε χθες, μετά από την προτροπή του φίλου Ηλία. Η επίσκεψη στο χώρο του ποταμού της Μπέσιας, παραποτάμου του Μέγδοβα και φυσικού συνόρου της Ευρυτανίας με την Καρδίτσα, μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Από τη Νεράιδα Δολόπων ο δρόμος για το Μέγδοβα είναι άθλιος και δοκιμάζει τα όρια αντοχής των αυτοκινήτων. Στη συνέχεια το ποτάμι αδιάβατο, όσο για την ανηφόρα στην απέναντι πλευρά προς Καμάρια, ούτε λόγος. Έτσι αναπόφευκτα η πεζοπορία είναι η μόνη λύση. Για δυόμιση ώρες μέσα στον ήλιο του μεσημεριού, η ανάβαση σε ένα άγνωστο τοπίο, με αρκετές διασταυρώσεις, παντελή απουσία πηγών και ελάχιστους ίσκιους μας οδήγησε στη διασταύρωση που υποθέταμε πως έπρεπε να ακολουθήσουμε. Ευτυχώς η λογική αυτή επιλογή και η κατηφόρα από κει και κάτω προς την κοίτη του Μπεσιώτη, μας έφερε στη δροσερή σκιά του ποταμού. Εκεί άλλες αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν. Προς τα πάνω ή προς τα κάτω βρίσκεται το γεφύρι; Είναι κοντά, άρα θα το βρούμε, ή μακρυά και θα πάει χαμένος ο κόπος; Ευτυχώς κι εδώ όλα πήγα καλά. Εκείνο όμως που κυρίως βοήθησε στο να στεφθεί από επιτυχία η απόπειρα αυτή, ήταν η επιμονή και η θετική σκέψη του Ηλία, που πρώτος ξεκίνησε προς τα πάνω και πανηγύρισε στη πρώτη θέα του όμορφου πέτρινου τόξου.
Αμέτρητες φωτογραφίες, τσαλαβουτήματα μες στα νερά, χαρά και συγκίνηση στη συνέχεια. Μέχρι χθες στο διαδίκτυο υπήρχε μόνο μια φωτογραφία του γεφυριού, προερχόμενη από το evrytania.eu του φίλου Γιώργου Τάσιου, πρωτοπόρου και άξιου ανιχνευτή των κρυμμένων μυστικών της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες.
Αναφέρθηκα παραπάνω πως υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για την ολοκλήρωση της μελέτης των γεφυριών της Ευρυτανίας. Αυτό ίσως και να μην είναι αληθινό. Δεν αποκλείεται η ύπαρξη και άλλων γεφυριών, που δεν μνημονεύονται από κανέναν και η πιθανή ύπαρξή τους έχει χαθεί μέσα στην οργιώδη βλάστηση. Σε κάθε περίπτωση τα αντανακλαστικά θα είναι σε ετοιμότητα.
3 σχόλια:
Μοναδικές στιγμές και εικόνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη και την καρδιά μας , Νίκο . Σε ευχαριστώ που υπήρξες πολύτιμος σύντροφος σ' αυτή την όμορφη και πετυχημένη - στο τέλος- "περιπέτεια" . Καλή δύναμη στην συνέχεια και μην ξεχνάς ότι όλα τα γεφύρια της ζωής μας βρίσκονται προς τα ανάντη , προς τις κορυφές !!!!
Ημιθεογέφυρο, έτσι που συμπλέκεται με τα χρόνια με τη γύρω χλωρίδα. φανταστικό! γμτ τζάμπα το έχασα... ωραία η φωτό όπου καθρεφτίζεται ο φακός: αλληλοπεριχώρηση χεριών-εικόνων.
Είναι ένα πολύ όμορφο γεφύρι, φτασμένο από δύο ανθρώπους που χαρακτηρίζονται για την ευγένεια, την ανιδιοτέλεια, την φοβερή τους γνώση που ποτέ δεν θα ακούσεις να διαφημίζουν και την ευαισθησία τους.
Δημοσίευση σχολίου